نظام الدین رحیمیان؛ معصومه صالحی راد؛ حمید محمدی
دوره 8، شماره 30 ، تیر 1389، ، صفحه 127-149
چکیده
این مقاله به بررسی رابطه محافظه کاری در گزارشگری مالی با خطر ورشکستگی در شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می پردازد. برای این منظور شرکتهای نمونه به دو گروه شرکتهای در معرض خطر ورشکستگی و شرکتهای غیر ورشکسته تفکیک شدند. فرض شده است شرکتهایی در معرض خطر ورشکستگی قرار دارند که دو سال متوالی در بازه زمانی تحقیق مشمول ماده ...
بیشتر
این مقاله به بررسی رابطه محافظه کاری در گزارشگری مالی با خطر ورشکستگی در شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می پردازد. برای این منظور شرکتهای نمونه به دو گروه شرکتهای در معرض خطر ورشکستگی و شرکتهای غیر ورشکسته تفکیک شدند. فرض شده است شرکتهایی در معرض خطر ورشکستگی قرار دارند که دو سال متوالی در بازه زمانی تحقیق مشمول ماده 141 اصلاحیه قانون تجارت باشند. تحلیل داده های گردآوری شده طی دو مرحله صورت پذیرفته است. ابتدا شرکتهای عضو نمونه آماری براساس خطر ورشکستگی به دو دسته شرکتهای در معرض خطر ورشکستگی و شرکتهای غیر ورشکسته طبقه بندی شده اند. سپس یکبار کل شرکتها و بار دیگر این دو گروه به طور مجزا مورد بررسی قرار گرفتند. میزان محافظه کاری بااستفاده از مدل فلتهام و السون (1995) اندازه گیری شده است. نتایج حاصل از بررسی داده های مربوط به 222 شرکت طی بازه زمانی 1384 تا 1388 نشان میدهد که نخست: محافظه کاری در همه شرکتها و در همه دوره ها وجود دارد و دوم، میزان محافظه کاری در گزارشگری مالی شرکتهای در معرض خطر ورشکستگی، نسبت به سایر شرکتها کمتر است. به این معنا که محافظه کاری با نقش اطلاعاتی و ایجاد نقدینگی خود به کاهش خطر ورشکستگی می انجامد.
